وسط این همه مشکلات زندگی؛ نمیشه گله‌مند نشد، نمیشه غُر نزد، نمیشه همیشه راضی بود … مگر اینکه؛ آن‌قدر به صاحب جهان اعتماد داشته باشیم؛ که مطمئن باشیم، هیچ کدام از افعالش، جز از دریچۀ ربوبیّت و مهربانی‌اش نبوده و نیست. این باور، آسان در درون قلب نفوذ نمی‌کند، و تا به چنین باوری نرسیم، محال است به بزرگترین و شیرین‌ترین بخش از ارتباط‌‌مان با خدا، در زمان زندگی دنیا، وارد شویم؛ بخش رضایتمندی از زندگی این مجموعه کمک‌مان می‌کند که جنس محبت خدا را شناخته، و تفاوت مقیاس محبت خدا با محبت‌های خودمان را تشخیص دهیم. این شناخت، ما را به سمتی پیش می‌برد تا لذت بالاترین مقام انسانی (مقام رضا) را درک نمائیم. مقامی که نقطۀ اوج آرامش، شادی و بالاترین درجۀ بهره‌مندی از لذت‌های مادی و معنوی دنیاست.